Jeden z symboli medycyny i filozofii tybetańskie przedstawia dziesięć podstawowych elementów egzystencji. Wyraża to obrazowo bardzo szerokie i holistyczne podejście do człowieka w medycynie tybetańskiej. Owe dziesięć elementów egzystencji to: element struktury i temperatury, elementy stanu stałego, ciekłego i gazowego, element roślinny, element płci, element zwierzęcy, element człowieczeństwa, element umysłu, siła woli, współczucie, świadomość.
Medycyna tybetańska w swej diagnozie i terapii posiada wiele wspólnych elementów z systemem indyjskim i chińskim, jednak wydaje się mieć szczególnie mocno rozwiniętą warstwę psychologiczną. Praktyczne podejście do psychiki jest podstawowym elementem tego systemu obok analizy stylu życia, sposobu odżywiania i innych.
Vladimir Badmajew, będący sukcesorem linii medycyny tybetańskiej wywodzącej się z Mongolii (medycyna tybetańska stopniowo rozwijała się także w Mongolii, a następnie rozprzestrzeniła się na azjatycką część Rosji, gdzie bardzo aktywnie rozwinęła się w Buriacji, nad jeziorem Bajkał) opisuje w swoich tekstach wiele charakterystycznych cech medycyny tybetańskiej.
Zwraca on uwagę, że w centrum zainteresowania medycyny tybetańskiej jest coś, co można by nazwać „duszą empiryczną”. Jest to nasz wewnętrzny wymiar, który w odróżnieniu od duszy niematerialnej, jest dostępny klinicznie.
Zatem człowiek postrzegany jest w medycynie tybetańskiej jako jedność ciała fizycznego, “duszy empirycznej”, oraz ducha (inaczej: materia, energia, duch-przestrzeń). Badana jest równowaga pomiędzy tymi aspektami ludzkiej kondycji – badanie uwzględnia funkcje umysłu (będącego najważniejszym elementem duszy empirycznej).
Rozpatruje się napływ informacji z zewnętrznego świata poprzez zmysły, jak i własne wytwory umysłu oraz funkcjonujące w nim emocje. Emocje negatywne to m.in. gniew i nienawiść, chciwość, zazdrość, duma. Szczególnie istotne znaczenie terapeutyczne ma współczucie i miłość, pojmowane w sensie ogólnoludzkim.
Zwraca się uwagę, że funkcje ego, będące efektem procesu samorozwoju i samowartościowania nie powinny być nadmiernie eksponowane – kiedy zbyt dużo energii nakierowanej jest na autoprezentację, wtedy pozostaje jej mniej na samodoskonalenie (co paradoksalnie obniża efekt pozytywnej autoprezentacji). Pomocnym obszarem ukazującym procesy zachodzące w “duszy empirycznej” może być treść i charakter snów osoby. Ponadto najczęściej stosowanymi technikami diagnostycznymi jest badanie pulsu i moczu chorego.
Najistotniejszym elementem terapii jest zharmonizowana komunikacja pomiędzy duchowością człowieka, jego psychiką, oraz ciałem fizycznym. Rozwój współczucia, siły woli, cierpliwości i świadomości poprzez różne ćwiczenia duchowe są istotnym czynnikiem terapeutycznym.
Wspomagająco stosuje się różnego rodzaju zioła i minerały, nakłucia akupunkturowe (akupunktura tybetańska) i podgrzewania różnych partii ciała (moksa), masaże, bańki, czy leczenie dietą.
