Ajurweda (medycyna indyjska) przez wielu badaczy uznawana jest za jeden z najstarszych systemów leczniczych. Szacuje się, że liczy ona ponad 5000 lat. Sama nazwa ajurweda jest złożeniem dwóch sanskryckich słów: ajur (życie) i weda (wiedza), a zatem może być ona przetłumaczona, jako wiedza o życiu.
Ajurweda rozwinęła się w starożytnych Indiach jako rezultat badań, filozofii i duchowych doświadczeń starożytnych mędrców (riszi). Trzy klasyczne starożytne teksty ajurwedyjskie napisane są w sanskrycie i są to: Czaraka sanhita, Suśruta Sanhita oraz Asztanga Hridajam sanhita.
Ajurweda traktuje człowieka jako mikrokosmos odbijający w sobie cały makrokosmos. Mówi ona także o pięciu żywiołach (ziemia, woda, ogień, powietrze, przestrzeń) oraz o trzech humorach (typach energii): Watta (powietrze i przestrzeń – ruch), Pitta (ogień i woda – żółć, metabolizm) i Kapha (ziemia i woda – śluz, struktura ciała). Tradycyjna medycyna ajurwedyjska została uznana przez WHO (Światową Organizację Zdrowia) w roku 1979 za wartościową koncepcję zdrowia i terapii.